Ζήσε...

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».

~Πάμπλο Νερούντα

Μια δραχμή βρε αδερφέ!

Πώς κάνει κανείς οικονομίες? Ιδέες?

Προσωπικά, είμαι του παραδοσιακού κουμπαρά-γουρουνάκι αλλά τελευταία δεν μου έχει βγει πολύ πρακτικός. Το βρίσκω πολύ εύκολο να του δώσω μια και να τον σπάσω.

Ω μα είναι τραγικό...δώσε μου λεφτά στο χέρι και μου είναι αδύνατο να τα κρατήσω. Ok, γενικά τη φήμη της σπατάλως την έχω (καλύτερα να σου βγει το όνομα παρά το μάτι δε λένε?) αλλά είναι αστείο... κάθε φορά που ξοδεύω, σκέφτομαι "ε...εντάξει, 1 ευρώ εδώ, 2 ευρώ εκεί, 3 ευρώ παραπέρα...σιγά το ποσό". Το πρόβλημα όμως είναι στην πρόσθεση...και φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι! Σου'ρχεται μετά ο αναλυτικός λογαριασμός απο την τράπεζα και κάθεσαι σαν χαζή κι αναρωτιέσαι ΠΟΥ στον κόρακα τα έδωσες πάλι τα ρημάδια τα λεφτά σου. Εδώ να σημειώσω ότι πάντα πριν τα ψώνια στο σουπερμάρκετ να διπλοτσεκάρεις τα ντουλάπια και το ψυγείο για να είσαι σίγουρος τι έχεις και τι όχι. Άκου τι σου λέω, μιλάει η εμπειρία. Συμβουλή μεγάλη! Αλλιώς θα καταλήξεις με τουλάχιστον 2 σακούλες πράγματα που τα έχεις ήδη. Και σου φεύευευγουν τα λεφτά!

Οι προγιαγιάδες μας και οι γιαγιάδες μας λέει τα μαζεύανε κάτω απο το στρώμα... το γνωστό "τα κάνω μασούρι". Εκτός του ότι το βρίσκω τρομερά αγχωτικό (εμ τέτοιο μασούρι έχεις κάνει απο'κει κάτω... κουνιέσαι μετά? Δεν κουνιέσαι... μπάστακας κάθεσαι!), τις προάλλες διάβασα στην εφημερίδα για μια ηλικιωμένη κυρία που έκανε ακριβώς αυτό (προφανώς ακολούθησε τακτική της δικής της γιαγιάς). Τα μάζευε, τα μάζευε κι όταν έπειτα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να τα φάει, ήρθε η εφορία και της είπε ότι δεν τα είχε δηλώσει και να'σου το πρόστιμο! Τζάμπα ο κόπος, κατάλαβες? Να θες να κάνεις οικονομία και να μην σε αφήνουν!

Από την άλλη βέβαια και το να γίνεις τσιγκούνης δε λέει. Άλλο όνομα θα σου βγει μετά κι ούτε αυτό το θες. Επίσης, δε θες να σου βγαίνει το μάτι κάθε φορά να ψάχνεις να βρεις την φθηνότερη τιμή. Στο τέλος θα καταλήξεις σαν τον Γύλο τον Στραβό.* Το θέμα είναι να μη σου φαίνεται κανένα ποσό χαζό, γιατί και τα 50 και τα 60 και τα 100 από τα ένα ένα τα ευρώ μαζεύονται.

"Να προσέχεις που και πως ξοδεύεις", τάδε έφη η μαμά Μαίρη και μάλιστα είχε πει να κρατάω και ημερολόγιο εσόδων-εξόδων. Το σκέφτηκα, αλλά στο μυαλό μου η εικόνα "Αγαπητό ημερολόγιο, σήμερα ξόδεψα 100δρχ για ένα κουλούρι", μου φαίνεται αστεία. Όχι ότι το εννοούσε έτσι, αλλά πλέον γελάω. Το να υπολογίζεις όμως περίπου πόσα μπορείς να ξοδέψεις σύμφωνα με το πόσα κερδίζεις δεν είναι και άσχημο σκεπτικό. Το θέμα είναι όμως να το κάνεις όντως, γιατί εγώ π.χ ποτέ δεν μπαίνω στην διαδικασία. Σκορπάω τα λεφτά μου χωρίς άγχος για το που θα τα βρω μετά. Χαϊβάνι τελείως παιδί μου. Ώρες ώρες είμαι για μπάτσες. Τι ώρες ώρες δηλαδή... τις περισσότερες φορές. Και το αστείο είναι ότι προσπαθώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου λέγοντας ότι τουλάχιστον βρίσκω προσφορές. Η φίλη μου με στραβοκοιτάει, σου λέει "Ούφο! Ε, ούφο!" και στο τέλος πετάει κι ένα "χέστηκα" κι έχει και δίκιο.

Τέλος. Είπαμε θα κάνουμε οικονομία και θα κάνουμε οικονομία. Θα προσέχουμε που δίνουμε γιατί στο τέλος μας βλέπω να μας μένουν τρείς και μία. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, θυμάμαι τον Λάζαρο ** που έλεγε, "Πωωω...θα έρθουν μέρες πείνας. Θα κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι". Πες το ψέμματα ρε Λάζαρε... πες το ψέμματα!

__________________________________

* Γύλος, ή αλλιώς "Σπανοβαγγελοδημήτρης Νικόλας του Νικολάου", ο γνωστός "στραβός" στο δικαστήριο, στην ταινία "Σωφερίνα" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.

** Λάζαρος, απο τη σειρά "Είσαι το ταίρι μου". (έλα μην πεις ότι δεν τον ξέρεις!)

Dreams DO come true!

Αν μου το έλεγαν στα 13 μου... δεν θα το πίστευα.

Εγώ, για να καταλάβεις, δεν έχω κερδίσει ποτέ τίποτα... ούτε ένα ξυστό.

Φαίνεται μάλλον ήταν η σειρά μου.. όχι απλά να κερδίσω... αλλά να κερδίσω κάτι πέρα απ'αυτό που ονειρευόμουν στα 13 μου.

Το email ήταν σύντομο. Σε δυο γραμμές...πολύ απλά..."Συγχαρητήρια! Έχετε επιλεχθεί να είστε η ρεπόρτερ και φωτογράφος των Hanson!". Κόκκαλο η φιλενάδα.

Το διαβάζω άλλη μια φορά για να το καταλάβω και το ξανα-ματά-διαβάζω άλλη μία για να το συνειδητοποιήσω. Η τσιρίδα μου έφτασε για ολόκληρο Terravibe festival! Σήκωσε όλη τη γειτονιά στο πόδι... μέχρι που έβγαλε τη φίλη μου απο το μπάνιο! "Τσιμπήστε με κάποιος Παναγιά μου!"

Βλέπεις, σε κάποιον άλλο μπορεί να μη σημαίνει απολύτως τίποτα το παραπάνω περιστατικό, μπορεί να νομίζει ότι μ'έπιασε κρίση υστερίας, για να μην πω παλαβομάρας... αλλά για μένα που μεγάλωσα με αυτή τη μπάντα και ξεροστάλιαζα μπροστά στις αφίσες τους ολημερίς κι ολονυκτίς (ναι, ναι...ήμουν κι εγώ μια απ'αυτές!) ήταν όνειρο ζωής! (εντάξει...τουλάχιστον ένα απο τη λίστα του Top 5 μου!). Και τώρα, όχι απλά θα τους γνώριζα, αλλά θα είχα την ευκαιρία να τους πάρω συνέντευξη και να τους φωτογραφήσω! Και πάλι κόκκαλο η φιλενάδα.

Όσο περνούσαν οι μέρες και πλησίαζε ο καιρός, τόσο μου κοβόντουσαν τα πόδια και ταραζόμουν στα καρδιοχτύπια. Κι όταν οι μέρες έγιναν ώρες και οι ώρες λεπτά εκεί να δεις... νομίζω άρχισα να χάνω το χρώμα μου απ'το άγχος. Η 13χρονη έκδοση μου (ναι, η μικρή Αννούλα!) ξαναζούσε το 1997 και την έπνιγε ο ενθουσιασμός. Της έδωσα μια σφαλιάρα κι εγώ να συνέλθει και μπήκα μέσα.

Όχι, δεν έχασα τα λόγια μου. Ούτε τα χέρια μου έτρεμαν. Αντιθέτως, λες και συναντούσα παλιούς γνωστούς, άρχισα τις χαιρετούρες και τα χαμόγελα. Ανετίλα η δικιά σου! Ξεκίνησα τη συνέντευξή μου με τόση άνεση λες και το έκανα χρόνια... ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα. Έκανα τις ερωτήσεις μου, αστειεύτηκα... δεν ήθελα να τελειώσει. Στη φωτογραφία καμαρώνω σαν το γέρικο σκεπάρνι. Ουσιαστικά κρατιέμαι να μην κατουρηθώ απ'τη χαρά μου. Γελάς... αλλά βάλε τον εαυτό σου στη θέση μου (εννοείται βγάζεις τους Hanson και βάζεις όποιον γουστάρεις)...και θα καταλάβεις.

Δε με νοιάζει αν κερδίσω ούτε ένα λαχείο για την υπόλοιπη ζωή μου, και ούτε για ξυστό θα νοιαστώ αν κέρδισα ή δεν κέρδισα.... κέρδισα μια φορά κάτι και μ'έκανε τόσο χαρούμενη που μου φτάνει για δυο ζωές!

Me and my favoutite boys in the world! ~ London, 29.11.2011

Αντίο μπουγάτσα...

Σχεδόν 2 βδομάδες που γύρισα και ακόμα με το μυαλό μου πίνω φραπέ και παίζω τάβλι. Κι ας μην είμαι γενικά του φραπέ κι ας μην είμαι καλή στο τάβλι. Μέχρι κι ο πατέρας έκανε την υπέρτατη κίνηση και αγόρασε φραποχτυπητήρι πρώτη μέρα που γύρισα Ελλάδα. Έπρεπε να ξενιτευτούμε για να μπουν κάποια πράγματα στο σπίτι. Και δώστου φτιάχναμε φραπεδούμπες, τίνγκα στον αφρό, και δώστου φεύγαν τα ποτήρια, κουβάδες ολόκληροι.

Και τώρα που γύρισα πάλι Λονδίνο, έχω λιγούρες και ψάχνω βραδιάτικο να βρω συνταγή για να κάνω γλυκό. Λέω να δοκιμάσω την τύχη μου σε κάτι πιο βρετανικό. Όσο ανατρέχω όμως στο αγαπημένο google για ιδέες και συνταγές, ακόμα γεύομαι Θεσσαλονίκη... να λίγο κανέλα και άχνη ζάχαρη. Α ρε μπουγάτσα... πως μου λείπεις.

*Για μια μπουγάτσα ρε γαμώτο *

Have love...will travel...

7:00 ώρα και απλώνω το χέρι να κλείσω το ξυπνητήρι που κουδουνάει σαν τρελό. Είναι απο τις λίγες φορές που δεν αναθεματίζω ως συνήθως γιατί αυτή τη φορά το σενάριο της ημέρας έχει διαφορετική εξέλιξη. Σήμερα έχει εκδρομή! Πετάγομαι απο το κρεβάτι λες και είμαι πάλι 10 χρονών γεμάτη ενθουσιασμό, παρόλο που η τσίμπλα στο μάτι δεν έχει ακόμα ξεκολλήσει. Σηκώνομαι.... που ώρα για πρωινό, πετάω δυο ρούχα και τρέχω για σταθμό. Στο δρόμο ρίχνω έναν ακόμα γρήγορο ύπνο στο μετρό, έτσι για να μη λέω ότι μου λείπει ύπνος.

Φτάνω 15 λεπτά πριν φύγει το τραίνο... "Plenty of time miss", μου λέει ο σταθμάρχης και με βάζει στην ουρά να περιμένω. Αρχίζω και χτυπάω το πόδι μου με μανία και τον κοιτάω με ύφος πολύ δολοφονικό.... ταπ ταπ ταπ... θες ανυπομονησία, έλλειψη καφέ... το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να ανέβω στο τραίνο να φύγω.

8:36... φύγαμε! Κάθομαι στη θεσάρα μου δίπλα στο παράθυρο κι απολαμβάνω θέα απο τις λίγες που μπορείς να πετύχεις. Απίστευτο πράσινο... κλασσικά αγγλικά σπιτάκια εδώ κι εκεί, να λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ καθώς αφήνεις το Λονδίνο και βγαίνεις επαρχία... και φάρμες. Πολλές φάρμες! Πολλές όμως!

"Tea or coffee miss?", με ρωτάνε. Ε ρε χλίδες, σκέφτομαι. Νιώθω πολύ vip καθώς δίνω παραγγελία... "Decaf black americano and a croissant please, thank you". E ρε και το αγγλικό να λαλάει!

Η μία ώρα της διάρκειας του ταξιδιού ούτε που κατάλαβα πως πέρασε... είμαι στο σταθμό και παίρνω μια βαθιά ανάσα να μυρίσω τον αέρα. Brighton... έφτασα. 'Ωρα για εξερεύνηση. Φωτογράφος μπορεί να μην είμαι, μηχανές και συμμαζεύεται μπορεί να μην έχω... αλλά με ότι έχω κάνω ότι μπορώ.

Το Brighton είναι πανέμορφο. Λες και έχει βγει απο ταινία. Ειδικά η αποβάθρα του. Εκτός απο την παραλία... που απλώνεται για χιλιόμετρα... έχει χίλια δυο μικρά μαγαζάκια το ένα δίπλα στο άλλο... κλασσικό παραθαλάσσιο τουριστικό μέρος. Ο αέρας μυρίζει θάλασσα κι έχω ένα χαμόγελο ως τα αυτιά... πότε ήταν η τελευταία φορά που μύρισα θάλασσα? Μιλάει κι ο ξενιτεμένος με το παράπονο... είδες?

Περπατάω και το soundtrack μου είναι μια τοπική μπάντα... έχουν βγάλει drums, πλήκτρα πάνω στα βότσαλα και κοπανιούνται με μια ενέργεια απίστευτη τραγουδώντας Franz Ferdinand. Λίγο παρακάτω καρουζελ, τρενάκια, κούνιες.... το Brighton ένα μικρό λούνα παρκ. Και μου'χει λείψει το μαλλί της γριάς.

Μία λέξη... μαγεία.

* Sound track of the day: "Have Love, Will Travel* - The Sonics *

I took the walk!

11:00am: I was casually sitting on the pavement, black coffee in hand, and was shoving hot croissants in my mouth when a taxi stopped right in front of me and Taylor stepped out. "Good morning", he said, "how are you?"... I chocked on what I was eating, didn't even bother standing up to be honest, and muffled something that sounded like "Good". Tay laughed and said, "Well, we'll see you guys in a bit". I nodded, tried to smile, thinking that this couldn't have been more embarassing. Oh well....

11:45am: 15minutes before the walk, Hanson still inside, us outside waiting and, there you have it... it starts to rain. No, it wasn't just small drops from the sky. I'm talking about proper rain, pouring down on us, thunders, lightining and all. FUCKIN' HELL!!! (as the brits would say!)

12:05am: Hanson finally came out of the building, Taylor looking ecstatic! "It's raining guys", he said raising his hands towards the sky. "Yeah, we know dude", was what I thought, "we're soaking wet!". I guess, since it was the first walk in London, it just had to rain to add to the whole scenario.

You didn't really had a good view to the guys as there were so many umbrellas blocking it. At least, I didn't! All I could hear was Taylor's voice, explaining everything about the cause and what we were set to do on that day. His excitement was beyond words!

12:10am: I had a serious debate with myself, for like a minute or so, on whether I should take my shoes off or not. After all, it was raining. POURING! Before I could debate on it any longer, Zac's right next to me, his hobbit feet leading the way. "Screw it", I said... "let's DO this!". And there you go... shoes were off and my feet were now touching the disgusting wet London ground.

12:15am: It was only the first shock. My feet felt cold for only a minute or two, then they just went numb. That, or I just stopped caring. My attention was on Zac and his stories about previous walks, and the meaning behind them. I had seen videos from other walks on the internet, had heard stories from other people, but being part of it just made me look at it through a different perspective and really brought it to a different level.

12:20am: We were going up and down, crossing bridges, running around London and people passing past us were looking at us with a mixture of disgust, wonder and amazement on their faces... but to be honest, that only made it more fun. How often do you see people running around barefoot in the pouring rain?? I bet we looked hilarious!

12:25am: Taylor made a stop somewhere under a bridge, so we could take a break from all the running-around-in-the-rain, and also, so he could take some more time to explain to us a bit more about the cause and what "take-the-walk" is all about. His speech was very inspiring, putting most of us into some serious thinking and we all ended up chanting in the end, "I took the walk! I took the walk!". Then we headed off to finish our walk to where it had started.

12:30am: ...or around that time. I wasn't really looking at the time anyway. I was soaking wet, couldn't feel my feet, feeling cold as hell, but still, I had a big, dorky smile all over my face as I shouted out, "I took the walk!" for the last time along with Hanson and the other hundreds of people. The walk was over and I'm so glad I got to be a part of it. Not because of Hanson really. I mean, that was only one of the reasons! lol! But mostly because I got to see, at least for a small amount of time, how it must feel not having some of the essential stuff that most people have, like shoes. Yes, we donated at the end. I hope my money'll be well spent down in Africa. It's one step at a time. Bless the Hansons. They’re amazing!

- TAKE THE WALK: www.takethewalk.net -

A journey to awareness, to action, and to hope.

Pink is my favourite colour...

Ναι, είμαι αηδιαστικά ρομαντική.

Μ'αρέσει να ονειρεύομαι, να χάνομαι μέσα σε πολύχρωμες σκέψεις, χιλιάδες χαμόγελα, να κάθομαι ώρες ατελείωτες πάνω στο ροζ μου συννεφάκι και να παραμυθιάζω τον εαυτό μου και να μη μου καίγεται καρφί για οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μου.

Αν σ'ενοχλώ και είσαι του σοβαρού, πέρνα μια βόλτα από του γείτονα. Έχει κάτι μούτρα σαν τη Μ.Παρασκευή. Και ΔΕΝ πιστεύει και στον έρωτα.

Μα τι άνθρωποι κυκλοφορούν?!

* _______________________________________ *

Soundtrack of the day: *~ Adele: One and Only ~*