Όταν θες κάτι πραγματικά όλο το σύμπαν συνομωτεί για να σε βοηθήσει να το πετύχεις... Εγώ πάλι γιατί νιώθω ότι το σύμπαν κάποιες φορές με ξεχνάει, όσο πολύ και να θέλω κάτι?
Οκ... μπορεί να είμαι ονειροπαρμένη ώρες ώρες - αυτό το παραδέχομαι - αλλά γενικότερα δε νομίζω ότι στοχεύω ή αποζητώ τρελά πράγματα. Άρα λοιπόν... γιατί το σύμπαν κωλύεται τόσο με την πάρτη μου?
Μη με παρεξηγείτε... δεν είναι ότι αρχίζω και σκέφτομαι πεσιμιστικά (ναι... ξεχειλίζω απο αισιοδοξία... αυτό να λέγεται) ...απλά είναι στιγμές που σε πιάνει το γαμώτο... όσο καλός κι αν είσαι, όσο πολύ και να προσπαθείς γι'αυτό το κάτι που σου τρώει το μυαλό, τα πράγματα συνήθως μένουν όπως έχουν (για να μην πω πέρνουν την κατρακύλα και ακουστώ υπερβολική). Ξεκινάς κάτι... πρώτο εμπόδιο... σηκώνεσαι... συνεχίζεις... δεύτερο εμπόδιο... πάλι απ'την αρχή... τρίτο εμπόδιο... δε γαμ**ται... πάμε πάλι... τέταρτο εμπόδιο... πέμπτο... έκτο... το ίδιο σκηνικό με όλα τα εμπόδια... και για το finish-line ...ναι, έχεις ακόμα δρόμο. Καλά.. ναι, ξέρω... κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Την τρως την πα**ρα πολλές φορές.
Απλά όλες αυτές οι φιλοσοφίες με το σύμπαν δημόσια υπηρεσία κατάντησαν μου φαίνεται... βγάζεις χαρτάκι προτεραιότητας και περιμένεις... κι εγώ απ'οτι φαίνεται έπεσα σε περίοδο αιχμής και το νουμεράκι μου ακόμα αργεί. Όπως και να έχει είναι κουραστικό... κυρίως γιατί στην αναμονή παίζεται το ίδιο έργο και έχω βαρεθεί τις επαναλήψεις.
Λέτε όντως η Πατέρα να έχει δίκιο για τη θέση των πλανητών και να έχει μαλλιάσει η γλώσσα της να λέει και να ξαναλέει να προσέχουμε τι γίνεται "στο παρασκήνιο"? ...Σε αυτή την περίπτωση πρέπει επειγόντως να επανεξετάσω το ενδεχόμενο αν έχω ανάδρομο Ερμή, σελήνη στον Κρόνο ή σύμπλεγμα στον Πλούτωνα. Άτιμο πλανητικό σύστημα.
