There's no place like home...

Επιτέλους Θεσσαλονίκη... επαναπατρισμός και επιστροφή στις παλιές καλές κακές συνήθειες!
Ρολόι πλέον δεν λειτουργεί απο την ώρα που πάτησα το πόδι μου πατρίδα, η λέξη ξυπνητήρι έχει φυσικά διαγραφεί απο το λεξιλόγιο, (η απόλυτη γαϊδούρα που κοιμάται όλη μέρα...λες και οι ύπνοι που έριχνα στο Manchester δε μου έφταναν!), το Haig έγινε και πάλι ο καλύτερος μου φίλος και στο τσάι με λεμόνι έχει πέσει οριστικό delete!(εεε...αηδία κατάντησε!)Φραπεδάκι στο μπαλκόνι, τα πόδια αραχτά στο τραπέζι (κι ας μάλλιασε η γλώσσα της μαμάς για καλούς τρόπους!), ο Χοντρός να λιάζεται και να με παρασύρει με το χαμηλών decibel ρυθμικό ροχαλητό του (σίγουρα τα ζώα τη μισή τους ζωή κοιμούνται... άγχος μηδέν!) κι εγώ να κατεβάζω μεγάλες απολαυστικές γουλιές με το ροζ μου καλαμάκι έχοντας για θέα την πολύχρωμη μπουγάδα της κυρα-Λίτσας απο απέναντι... κάποια πράγματα είναι σταθερές αξίες και δεν αλλάζουν!
Ο καιρός μπορεί να μη μου κάνει τη χάρη για λίγο ήλιο και ζεστούλα (ναι...ναι... ξέρω... ήρθα απο την Αγγλία και σας έφερα όλη τη βρόχα! ...χαμένοι όλοι σας!)... αλλά παρόλαυτα δεν πτοούμαι και συνεχίζω τις κωλοτούμπες μου ακάθεκτη... η τρέλα πάει σύννεφο... και το μόνο που μου λείπει είναι τα κόκκινα μου παπουτσάκια... να τα χτυπήσω χαρωπά και να πω... "There's no place like home..."
Επιτέλους Θεσσαλονίκη...... έρωτας!