Οι εραστές του απόλυτου τίποτα...

Ζούμε στην εποχή της καβάτζας.

Έλα εσύ... φύγε εσύ. So simple! Ο έρωτας βρίσκεται πλέον σε παρακμή... έχασε κάθε αίσθηση ιερότητας, σοβαρότητας, αναρχίας, ελαφρότητας και αυθεντικότητας. Έχουμε ξεχάσει πλέον να επενδύουμε πραγματικά στις σχέσεις που κάνουμε. Θες απο βαρεμάρα, θες απο φόβο, θες απο ανασφάλεια, κόμπλεξ, βιασύνη... πάντως σχεδόν κανείς δεν μπαίνει πλέον σ'αυτή τη διαδικασία. Γιατί ξέρεις ότι αν δε σου κάτσει κάτι όπως θέλεις... έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερον ημέρα... έχεις άπειρες επιλογές. Οι πεταλούδες στο στομάχι έχουν εξαφανιστεί... τα μάγουλά σου μένουν αδιάφορα στα δήθεν κοπλιμέντα που σου κάνουν (αν σου κάνουν!), κι αν τελικά δε σου κάτσει το (x) γκομενάκι... αδερφέ ...μη σκας... εκεί έξω κυκλοφορεί ολόκληρη θάλασσα απο θηλυκά... κάποιο θα τσιμπήσεις.

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα...
Φοβόμαστε να μοιραστούμε, να δεθούμε, να αφεθούμε...
Χάνουμε το παιχνίδι χάνοντας την ουσία... μένουμε στην επιφάνεια και ξεχνάμε να απολαύσουμε μικρές στιγμές, μικρά πράγματα... και δε δίνουμε πλέον σημασία λόγω της σιγουριάς ότι, και να μην κάνεις κάτι τώρα θα βρεις σίγουρα κάποια άλλη στιγμή να το κάνεις (η καβάτζα που λέγαμε). Μένουμε στα "πρέπει" και στα "δεν πειράζει... δε βαριέσαι"... σίγουροι ότι υπάρχει και παρακάτω. Και οι στιγμές περνάνε... κι εμείς ξεχνάμε να τις ζήσουμε.

Πολύ μελό ε? Πολύ φιλοσοφία? Ε ναι... δεν είμαι και να φιλοσοφώ πρωϊνιάτικα (για την ακρίβεια δεν είμαι να φιλοσοφώ γενικότερα)... ίσως να φταίει (πάλι) η πανσέληνος και να μου βγήκε κάτι σε πιο "σαιξπηρικό" (..."to be....or not to be?"...)... απλά βλέπω να χάνεται η μαγεία για άλλη μια φορά και αναρωτιέμαι... θα συνεχίσω να πέφτω πάνω σε βάτραχους που θα τους φιλάω και δε θα γίνονται πρίγκηπες?...