Sweet 25th...

Μεγάλωσα. Έναν ολόκληρο χρόνο. Και μπήκα πλέον στα 25. Κι αν όλα τα έκανα αυτόν τον τελευταίο χρόνο και όλα τα είχα σχεδιάσει... ένα το είχα ξεχάσει... οι 20 (και κάτι ψιλά...) άσπρες τρίχες που όλο και πληθαίνουν και κοσμούν την κεφαλή μου και μου θυμίζουν ότι ΝΑΙ μεγαλώνω, ΝΑΙ γίνομαι σοφότερη (ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν μικρά...), ΝΑΙ ίσως τελικά μπορέσω και λανσάρω στυλ σαν μια άλλη Παναγιωταρέα... και ΝΑΙ πρέπει να αρχίσω να αγχώνομαι για το πότε θα προλαβαίνω πλέον να κλείνω ραντεβού για βαφές. (καλέ ...λες?!)

Μεγάλωσα. Έναν ολόκληρο χρόνο. Και δεν ήταν λίγα όσα έγιναν μέσα στο χρόνο που πέρασε. Ελλάδα, Αγγλία, και πάλι Ελλάδα και πάλι Αγγλία... βροχή στη βροχή, κρύο στο κρύο, μία αποτυχημένη προσπάθεια να κόψω το τσιγάρο, μία επίσης αποτυχημένη προσπάθεια στην αναζήτηση του Mr. Perfect, πίεση, εργασίες, δουλειά και ποτά χωρίς αλκοόλ. Και ο επαναπατρισμός. Ακόμα βέβαια καμιά δουλειά της προκοπής δε βρήκα - παρόλα τα μεταπτυχιακά μου (τρομάρα μου!), ο Mr. Perfect ακόμα δε φάνηκε κι ακόμα τον περιμένω, τη Νέα Υόρκη ακόμα την ονειρεύομαι και το tattoo που είπα ότι θα κάνω ακόμα δεν το έκανα.

Δεν ξέρω αν φέτος είναι καλύτερα από πέρσι (...σίγουρα πέρσι δεν είχα τόσες άσπρες τρίχες!) ...αλλά κάποιοι βάλανε καλά το χεράκι τους... αφού έφαγα την πιο τέλεια τούρτα, πήρα τα πιο τέλεια δώρα, τις πιο όμορφες ευχές, μπούκωσα στα σοκολατάκια και το κρασί και έλιωσα στο γέλιο και τα ακροβατικά! ...Τα φετινά γενέθλια σίγουρα θα μείνουν αξέχαστα!!!

Πάλι καλά που το κεράκι στην τούρτα ήταν μόνο ένα... γιατί αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα! :)

Where's my frog?...

Λένε...πως πρέπει να φιλήσεις πολλούς βάτραχους
για να βρεις τον πρίγκηπά σου...

Στη σημερινή εποχή όμως όλοι νομίζουν πως είναι βασιλιάδες...

και οι βάτραχοι... δεν έχουν καμιά ελπίδα.

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα...

Ζούμε στην εποχή της καβάτζας.

Έλα εσύ... φύγε εσύ. So simple! Ο έρωτας βρίσκεται πλέον σε παρακμή... έχασε κάθε αίσθηση ιερότητας, σοβαρότητας, αναρχίας, ελαφρότητας και αυθεντικότητας. Έχουμε ξεχάσει πλέον να επενδύουμε πραγματικά στις σχέσεις που κάνουμε. Θες απο βαρεμάρα, θες απο φόβο, θες απο ανασφάλεια, κόμπλεξ, βιασύνη... πάντως σχεδόν κανείς δεν μπαίνει πλέον σ'αυτή τη διαδικασία. Γιατί ξέρεις ότι αν δε σου κάτσει κάτι όπως θέλεις... έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερον ημέρα... έχεις άπειρες επιλογές. Οι πεταλούδες στο στομάχι έχουν εξαφανιστεί... τα μάγουλά σου μένουν αδιάφορα στα δήθεν κοπλιμέντα που σου κάνουν (αν σου κάνουν!), κι αν τελικά δε σου κάτσει το (x) γκομενάκι... αδερφέ ...μη σκας... εκεί έξω κυκλοφορεί ολόκληρη θάλασσα απο θηλυκά... κάποιο θα τσιμπήσεις.

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα...
Φοβόμαστε να μοιραστούμε, να δεθούμε, να αφεθούμε...
Χάνουμε το παιχνίδι χάνοντας την ουσία... μένουμε στην επιφάνεια και ξεχνάμε να απολαύσουμε μικρές στιγμές, μικρά πράγματα... και δε δίνουμε πλέον σημασία λόγω της σιγουριάς ότι, και να μην κάνεις κάτι τώρα θα βρεις σίγουρα κάποια άλλη στιγμή να το κάνεις (η καβάτζα που λέγαμε). Μένουμε στα "πρέπει" και στα "δεν πειράζει... δε βαριέσαι"... σίγουροι ότι υπάρχει και παρακάτω. Και οι στιγμές περνάνε... κι εμείς ξεχνάμε να τις ζήσουμε.

Πολύ μελό ε? Πολύ φιλοσοφία? Ε ναι... δεν είμαι και να φιλοσοφώ πρωϊνιάτικα (για την ακρίβεια δεν είμαι να φιλοσοφώ γενικότερα)... ίσως να φταίει (πάλι) η πανσέληνος και να μου βγήκε κάτι σε πιο "σαιξπηρικό" (..."to be....or not to be?"...)... απλά βλέπω να χάνεται η μαγεία για άλλη μια φορά και αναρωτιέμαι... θα συνεχίσω να πέφτω πάνω σε βάτραχους που θα τους φιλάω και δε θα γίνονται πρίγκηπες?...

Τι περιμένω από το νέο πρωθυπουργό...

Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων από το Υπουργείο Εσωτερικών, ένας σκοτεινός άνδρας πλησίασε το επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου. Ψιθύρισε δυο λόγια στο αυτί του Ραγκούση, κι αυτός τον άφησε να περάσει. Κρατώντας ένα φάκελο, πλησίασε το νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας. "Κύριε Πρόεδρε", του είπε, "αυτό είναι για εσάς". Ο Παπανδρέου πήρε το φάκελο χαμογελαστός χωρίς να φαντάζεται το περιεχόμενό του. Ήταν μια επιστολή. Μια επιστολή που κάθε πρωθυπουργός λαμβάνει, λίγα λεπτά μετά την εκλογή του.

Να τι έγραφε:

"Αγαπητέ κύριε Πρωθυπουργέ

Είμαι ο Ελληνικός Λαός, που πριν από λίγο σας εξέλεξα πρωθυπουργό. Γνωριζόμαστε, δεν ξέρω αν με θυμάστε. Θα γνωριστούμε πολύ καλύτερα στη συνέχεια. Δεν είμαι σίγουρος ότι έκανα τη σωστή επιλογή γράφοντας αυτή την επιστολή στα Ελληνικά, anyway πρωθυπουργός είστε τώρα, θα βρείτε κάποιον να τη μεταφράσει στα αγγλικά ή στα greeklish, ό,τι προτιμάτε. Θερμά συγχαρητήρια για την εκλογή σας. Ξέρω ότι περιμένατε πολλά χρόνια για να φτάσετε σ' αυτό το σημείο, και νιώθετε τώρα έτοιμος να κυβερνήσετε και να αλλάξετε το σκηνικό και να σώσετε στην Ελλάδα. Σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας εξηγήσω λίγο πώς έχουν τα πράγματα.

Δεν θα αλλάξετε τίποτα απολύτως.

Θα τα αφήσετε όλα ως έχουν.

Είστε, ασφαλώς, ενήμερος για το ότι δουλεύετε για μένα. Είστε ο υπηρέτης μου, τροπον τινά. My bitch. Αν κοιτάξετε ιστορικά τις κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση, όλες τους ήταν my bitches. Πέρα από κάποιες κραυγαλέες εξαιρέσεις (η είσοδος στην ΕΟΚ και στο ευρώ, ας πούμε), κατά τις οποίες οι bitches έκαναν του κεφαλιού τους, τα πράγματα έγιναν πάντα όπως τα ήθελα.

Πρέπει να καταλάβετε, και θα είμαι ξεκάθαρος σ' αυτό, ότι δεν με απασχολεί το μέλλον της "χώρας" ή της "οικονομίας". Δεν με ενδιαφέρουν τα μακροικονομικά δεδομένα και τι λέει ο Αλμούνιας. Στα παπάρια μου ο Αλμούνιας. Εγώ, ως Λαός, ψηφίζω αποκλειστικά με βάση το βραχυπρόθεσμο συμφέρον μου. Να βάλω την κόρη στο δημόσιο, να πάρω το Καγιέν, βενζίνα για το Καγιέν, εξοχικό και φουσκωτό, κι ας έχει δημόσιο χρέος, κι ας υπάρχει διαφθορά μεγαλύτερη απ' του Τζιμπουτί. Τι με νοιάζει εμένα; Δεν θέλω να ακούω για "δύσκολες επιλογές". Θέλω "Τσοβόλα δως τα όλα". Έτσι είμαι φτιαγμένος.

Και μάλιστα, ψηφίζω με βάση το συμφέρον του κάθε μέλους μου ξεχωριστά. Γιατί μπορεί να σας γράφω ως Λαός, αλλά μην κάνετε το λάθος να με θεωρήσετε ως κάτι ενιαίο. Δεν είμαι. Είμαι 10 εκατομμύρια κακομαθημένα ημιμαθή παιδάκια που είναι πεπεισμένα από τη μαμά τους ότι είναι τα καλύτερα και τα εξυπνότερα στον κόσμο. Στην πρώτη στραβή οι μισοί θα φύγουν στο εξωτερικό, και οι μισοί των άλλων μισών θα γίνουν δωσίλογοι των Τούρκων/Γερμανών/Εξωγήινων καταχτητών. Είμαι ένα ετερόκλητο μείγμα από δειλούς και φωνακλάδες ξερόλες. Και ως τέτοιο, είμαι πανίσχυρο.

Είμαι πανίσχυρος.

Είσαι υπό τον πλήρη μου έλεγχο. Γι' αυτό θα κάνεις ό,τι σου λέω, or else.

Τις επόμενες ημέρες θα σε αφήσω να βολευτείς στο ωραίο το μέγαρο που σου 'χω, να διαλέξεις τους ανθρώπους σου, να κάνεις τα κουμάντα σου. Δεν θα σε ενοχλήσω απευθείας, αλλά πολύ σύντομα θα αρχίσω να επικοινωνώ με ανθρώπους στο κόμμα σου πολύ του χεριού μου, και θα αρχίσω να τους ζητάω χάρες. Πολλές χάρες. Εκατομμύρια χάρες. Από προτεραιότητα για νεφρό μέχρι μετάταξη για φαντάρους, κι από διορισμό στο Υπουργείο Πράσινης Ανάπτυξης μέχρι μεταγραφή από πανεπιστήμιο της Βουλγαρίας. Και οι χάρες θα μου γίνουν. Όπως γίνονταν πάντα. Ευτυχώς το κόμμα σου έχει πολλούς τέτοιους ανθρώπους, ένα μηχανισμό ολόκληρο που λειτουργούσε για δεκαετίες. Εσύ δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Κάνε το τζόγκινγκ σου, συνάντησε τους ξένους ηγέτες, τρίμαρε το μουστάκι, και μίλα για μεγαλεπίβολους στόχους και για Ίντερνετ. Εφόσον οι άνθρωποί σου κάνουν τις χάρες που πρέπει, μια χαρά θα τα πάμε.

Και μην ξεχνάς: Ο λόγος που σου δίνω σχεδόν απόλυτη εξουσία πάνω στα θέματα του κράτους, με την υποχρεωτική αυτοδυναμία κτλ, είναι ότι βαριέμαι να ασχοληθώ. Μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα.

I own you.

Θα τα λέμε

Φιλάκια

Ελληνικός Λαός"

(Πηγή: www.yupi.gr)

Reach for the stars... and you may at least hit the ceiling

Όταν θες κάτι πραγματικά όλο το σύμπαν συνομωτεί για να σε βοηθήσει να το πετύχεις... Εγώ πάλι γιατί νιώθω ότι το σύμπαν κάποιες φορές με ξεχνάει, όσο πολύ και να θέλω κάτι?
Οκ... μπορεί να είμαι ονειροπαρμένη ώρες ώρες - αυτό το παραδέχομαι - αλλά γενικότερα δε νομίζω ότι στοχεύω ή αποζητώ τρελά πράγματα. Άρα λοιπόν... γιατί το σύμπαν κωλύεται τόσο με την πάρτη μου?
Μη με παρεξηγείτε... δεν είναι ότι αρχίζω και σκέφτομαι πεσιμιστικά (ναι... ξεχειλίζω απο αισιοδοξία... αυτό να λέγεται) ...απλά είναι στιγμές που σε πιάνει το γαμώτο... όσο καλός κι αν είσαι, όσο πολύ και να προσπαθείς γι'αυτό το κάτι που σου τρώει το μυαλό, τα πράγματα συνήθως μένουν όπως έχουν (για να μην πω πέρνουν την κατρακύλα και ακουστώ υπερβολική). Ξεκινάς κάτι... πρώτο εμπόδιο... σηκώνεσαι... συνεχίζεις... δεύτερο εμπόδιο... πάλι απ'την αρχή... τρίτο εμπόδιο... δε γαμ**ται... πάμε πάλι... τέταρτο εμπόδιο... πέμπτο... έκτο... το ίδιο σκηνικό με όλα τα εμπόδια... και για το finish-line ...ναι, έχεις ακόμα δρόμο. Καλά.. ναι, ξέρω... κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Την τρως την πα**ρα πολλές φορές.
Απλά όλες αυτές οι φιλοσοφίες με το σύμπαν δημόσια υπηρεσία κατάντησαν μου φαίνεται... βγάζεις χαρτάκι προτεραιότητας και περιμένεις... κι εγώ απ'οτι φαίνεται έπεσα σε περίοδο αιχμής και το νουμεράκι μου ακόμα αργεί. Όπως και να έχει είναι κουραστικό... κυρίως γιατί στην αναμονή παίζεται το ίδιο έργο και έχω βαρεθεί τις επαναλήψεις.
Λέτε όντως η Πατέρα να έχει δίκιο για τη θέση των πλανητών και να έχει μαλλιάσει η γλώσσα της να λέει και να ξαναλέει να προσέχουμε τι γίνεται "στο παρασκήνιο"? ...Σε αυτή την περίπτωση πρέπει επειγόντως να επανεξετάσω το ενδεχόμενο αν έχω ανάδρομο Ερμή, σελήνη στον Κρόνο ή σύμπλεγμα στον Πλούτωνα. Άτιμο πλανητικό σύστημα.

There's no place like home...

Επιτέλους Θεσσαλονίκη... επαναπατρισμός και επιστροφή στις παλιές καλές κακές συνήθειες!
Ρολόι πλέον δεν λειτουργεί απο την ώρα που πάτησα το πόδι μου πατρίδα, η λέξη ξυπνητήρι έχει φυσικά διαγραφεί απο το λεξιλόγιο, (η απόλυτη γαϊδούρα που κοιμάται όλη μέρα...λες και οι ύπνοι που έριχνα στο Manchester δε μου έφταναν!), το Haig έγινε και πάλι ο καλύτερος μου φίλος και στο τσάι με λεμόνι έχει πέσει οριστικό delete!(εεε...αηδία κατάντησε!)Φραπεδάκι στο μπαλκόνι, τα πόδια αραχτά στο τραπέζι (κι ας μάλλιασε η γλώσσα της μαμάς για καλούς τρόπους!), ο Χοντρός να λιάζεται και να με παρασύρει με το χαμηλών decibel ρυθμικό ροχαλητό του (σίγουρα τα ζώα τη μισή τους ζωή κοιμούνται... άγχος μηδέν!) κι εγώ να κατεβάζω μεγάλες απολαυστικές γουλιές με το ροζ μου καλαμάκι έχοντας για θέα την πολύχρωμη μπουγάδα της κυρα-Λίτσας απο απέναντι... κάποια πράγματα είναι σταθερές αξίες και δεν αλλάζουν!
Ο καιρός μπορεί να μη μου κάνει τη χάρη για λίγο ήλιο και ζεστούλα (ναι...ναι... ξέρω... ήρθα απο την Αγγλία και σας έφερα όλη τη βρόχα! ...χαμένοι όλοι σας!)... αλλά παρόλαυτα δεν πτοούμαι και συνεχίζω τις κωλοτούμπες μου ακάθεκτη... η τρέλα πάει σύννεφο... και το μόνο που μου λείπει είναι τα κόκκινα μου παπουτσάκια... να τα χτυπήσω χαρωπά και να πω... "There's no place like home..."
Επιτέλους Θεσσαλονίκη...... έρωτας!

If you're happy and you know it...

H καλή μέρα λένε απο το πρωί φαίνεται... και η δικιά μου δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη! Και για να ακριβολογώ...η μέρα ξεκίνησε τόσο καλά που σχεδόν μπορώ να εγγυηθώ ότι και όλη αυτή η βδομάδα θα είναι σούπερ! ΦΑΜΠΙΟΥΛΑΣ!!!
Μπορεί να φταίει το όνειρο που είδα και ξύπνησα χαρωπή χαρωπή (...σε λεπτομέρειες δε θα μπω...αλλά σίγουρα το Hollywood θα χεζόταν στο τάλιρο αν το έκανε ταινία!)...μπορεί να είναι λόγω του φα-ντα-στι-κού καιρού στο Manchester (ναι, ναι...μιλάμε για λιακάδα ΚΑΙ τουλάχιστον 20 βαθμούς κελσίου... by the way, να θυμηθώ να ακολουθήσω τα βρετανικά έθιμα σε τέτοιες περιπτώσεις και να πάω να κυλιστώ στα γρασίδια όσο ακόμα προλαβαίνω!) ..ή το γεγονός ότι με κουτσούλησε περιστέρι πρωί πρωί (...δεν καταλαβαίνω προς τι ο γέλωτας... κι'αυτό τύχη είναι!) ...όμως όχι... ούτε το α, ούτε το β, ούτε το γ είναι ο λόγος για τον οποίο το χαμογελό μου έχει μόνιμα πλέον σκαλώσει μέχρι τα αυτιά μου (αν κι εδώ που τα λέμε...την πρώτη περίπτωση ίσως και να πρέπει να την ξανασκεφτώ... είναι και μία καλή δικαιολογία να πεταχτώ κι ένα ταξιδάκι μέχρι το Hollywood!) Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο απο το πρωί έχω τραγουδήσει το "χαρωπά τα 2 μου χέρια τα χτυπώ" 97435290 φορές και σφυρίζω ανέμελα και χαρωπά είναι πολύ απλά το γεγονός ότι επιτέλους έχω επίσημη ημερομηνία επαναπατρισμού! ΧΑ! Ω ναι... ο καιρός έφτασε... "κάντε υπομονήηηη κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανόοος!". Λα λα λα λα και πάλι λααα!
Οι γνωστοί άγνωστοι, το καλό που τους θέλω να ετοιμάζουν διαδικασίες υποδοχής! (βλ. κόκκινα χαλιά... τα γνωστά, τα γνωστά...ξέρουν αυτοί!) Κοντός ψαλμός αλληλούια, το Αννάκι θα είναι σύντομα κοντά σας!
Θεσσαλονίκη... σου'ρχομαι!!! woohoooo!!! :) :)
...I am happy and I know it!!!... << (το soundtrack της ημέρας!)

Φεύγω...
Πάω για κωλοτούμπες! :) :)