It's the Cookie Man!

Το καινούριο μου απόκτημα με περίμενε με ανυπομονησία στον πάγκο της κουζίνας! "Cookies, muffins and cakes"... ολοκαίνουριο, αγορασμένο απο το λατρεμένο μου βιβλιοπωλείο "Waterstone's" στην Αγγλία και με κάθε του σελίδα να είναι σκέτος πειρασμός!

Σίγουρα δεν φημίζομαι για τις δεξιότητες μου στη μαγειρική, ούτε τόσο στην ζαχαροπλαστική.. αλλά πάραυτα όλοι ωφείλουν να ομολογήσουν ότι τουλάχιστον προσπαθώ! (να θυμηθώ από τον καινούριο χρόνο -μέσα σ'όλα...- να ζητήσω να με κάνει καλύτερη μαγείρισσα!) Ετοιμάζομαι λοιπόν, μιας και είναι μέρες γιορτής... να έχω κάτι έτοιμο και για τον καινούριο χρόνο, φοράω την ποδιά μου, τακτοποιώ τα υλικά μου, καθαρίζω πάγκους και τραπέζια... και voila! Έτοιμη να λερωθώ!

Η συνταγή της ημέρας: "Choc-Vanilla Creams" ...μπισκότα σοκολάτας με γέμιση κρέμα βανίλια! Τα υλικά... λίγα και απλά. Για μια παρτίδα περίπου των 15 xρειαζόμαστε τα εξής:

Υλικά:
- 125 γρ. βούτυρο
- 40 γρ. άχνη ζάχαρη
- 85 γρ. αλεύρι απλό
- 60 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
- 2 κουταλίτσες κακάο σκόνη
- τρούφα

Οδηγίες παρασκευής:

Χτυπάμε πρώτα σ'ένα μπωλ την ζάχαρη με το βούτυρο μέχρι να γίνει μια ωραία κρέμα. Στη συνέχεια ρίχνουμε τους 2 τύπους αλευριού που έχουμε και ανακατεύουμε. Προσθέτουμε τις 2 κουταλιές κακάο και χτυπάμε μέχρι να γίνει μια απαλή, αφράτη ζύμη.


Αφού λοιπόν έχουμε ετοιμάσει τη ζύμη μας, παίρνουμε με το χέρι μας μικρές μικρές ποσότητες (περίπου 1 κουταλιά του γλυκού ζύμη) και τις πλάθουμε. Τις ανοίγουμε προσεκτικά (να είναι περίπου 4 εκ.) και τις απλώνουμε στο ταψί μας. Για κάθε ολοκληρωμένο μπισκότο θα χρειαστούμε 2 ζυμάκια, για να τα κάνουμε στη συνέχεια σαν σαντουϊτσάκια, οπότε για 15 μπισκότα (τόσα περίπου βγάζει αυτή η συνταγή) θα απλώσουμε 30 ζυμάκια.


Σε προθερμασμένο φούρνο, τα αφήνουμε να ψηθούν για 10 λεπτά στους 180 C. (προσοχή στα μπισκοτάκια, θα είναι κρίμα να μας καούν! ...μιλάει η πείρα!) Αφού τα βγάλουμε και είναι έτοιμα, δώστε τους λίγο χρόνο να κρυώσουν μέχρι να αρχίσουμε να τα διακοσμούμε!

Σειρά έχει η κρέμα και η διακόσμηση! Εμ... τι σόι γιορτινά μπισκοτάκια φτιάχνουμε?!?
Για την κρέμα λοιπόν θα χρειαστούμε τα εξής απλά υλικά:

Υλικά κρέμας:
- 75 γρ. βούτυρο
- 85 γρ. άχνη ζάχαρη
- 1 βανίλια

Πολύ απλά χτυπάμε τα υλικά μας σε ένα μπωλ μέχρι το μείγμα να γίνει μια ωραία αφράτη κρέμα. Τώρα που και τα μπισκότα μας πήραν τον αέρα τους και cool-αραν, είναι έτοιμα να τα διακοσμήσουμε. Ανα δύο λοιπόν, για να δημιουργήσουμε ζευγαράκια, τοποθετούμε κρέμα πρώτα στο ένα. Τοποθετούμε το άλλλο από πάνω έτσι ώστε να δημιουργηθεί κάτι σαν σάντουιτς.


Στη συνέχεια απλώνουμε την τρούφα σε ένα πιάτο ( η τρούφα παρεπιπτόντως μπορεί να είναι και χρωματιστή... έτσι για να προσθέσετε έναν ακόμα πιο γιορτινό τόνο στα μπισκότα!)... και περνάμε την άκρη των μπισκότων έτσι ώστε η τρούφα να κολλήσει στην κρέμα.



Τα μπισκότα μας είναι διακοσμητικά έτοιμα! Τα τοποθετούμε σε μια ωραία πιατέλα (γιατί πάντα και η παρουσίαση μετράει!), τα πασπαλίζουμε ελαφρώς με λίγη άχνη ζάχαρη και είναι έτοιμα για σερβίρισμα!
Θυμηθείτε... καθώς ψήνονται οι λιχουδιές σας... ανοίξτε και κανά παράθυρο να δει και η γειτονιά το ταλέντο σας! Όχι γιατί εμένα η κυρα-Λίτσα απο απέναντι ήξερε να μου τρυπάει τη μύτη με τα τσουρέκια που έφτιαχνε κάθε φορά... να δει τώρα αυτή! χαχα!

ENJOY!

Sweet 25th...

Μεγάλωσα. Έναν ολόκληρο χρόνο. Και μπήκα πλέον στα 25. Κι αν όλα τα έκανα αυτόν τον τελευταίο χρόνο και όλα τα είχα σχεδιάσει... ένα το είχα ξεχάσει... οι 20 (και κάτι ψιλά...) άσπρες τρίχες που όλο και πληθαίνουν και κοσμούν την κεφαλή μου και μου θυμίζουν ότι ΝΑΙ μεγαλώνω, ΝΑΙ γίνομαι σοφότερη (ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν μικρά...), ΝΑΙ ίσως τελικά μπορέσω και λανσάρω στυλ σαν μια άλλη Παναγιωταρέα... και ΝΑΙ πρέπει να αρχίσω να αγχώνομαι για το πότε θα προλαβαίνω πλέον να κλείνω ραντεβού για βαφές. (καλέ ...λες?!)

Μεγάλωσα. Έναν ολόκληρο χρόνο. Και δεν ήταν λίγα όσα έγιναν μέσα στο χρόνο που πέρασε. Ελλάδα, Αγγλία, και πάλι Ελλάδα και πάλι Αγγλία... βροχή στη βροχή, κρύο στο κρύο, μία αποτυχημένη προσπάθεια να κόψω το τσιγάρο, μία επίσης αποτυχημένη προσπάθεια στην αναζήτηση του Mr. Perfect, πίεση, εργασίες, δουλειά και ποτά χωρίς αλκοόλ. Και ο επαναπατρισμός. Ακόμα βέβαια καμιά δουλειά της προκοπής δε βρήκα - παρόλα τα μεταπτυχιακά μου (τρομάρα μου!), ο Mr. Perfect ακόμα δε φάνηκε κι ακόμα τον περιμένω, τη Νέα Υόρκη ακόμα την ονειρεύομαι και το tattoo που είπα ότι θα κάνω ακόμα δεν το έκανα.

Δεν ξέρω αν φέτος είναι καλύτερα από πέρσι (...σίγουρα πέρσι δεν είχα τόσες άσπρες τρίχες!) ...αλλά κάποιοι βάλανε καλά το χεράκι τους... αφού έφαγα την πιο τέλεια τούρτα, πήρα τα πιο τέλεια δώρα, τις πιο όμορφες ευχές, μπούκωσα στα σοκολατάκια και το κρασί και έλιωσα στο γέλιο και τα ακροβατικά! ...Τα φετινά γενέθλια σίγουρα θα μείνουν αξέχαστα!!!

Πάλι καλά που το κεράκι στην τούρτα ήταν μόνο ένα... γιατί αλλιώς θα είχαμε πρόβλημα! :)

Where's my frog?...

Λένε...πως πρέπει να φιλήσεις πολλούς βάτραχους
για να βρεις τον πρίγκηπά σου...

Στη σημερινή εποχή όμως όλοι νομίζουν πως είναι βασιλιάδες...

και οι βάτραχοι... δεν έχουν καμιά ελπίδα.

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα...

Ζούμε στην εποχή της καβάτζας.

Έλα εσύ... φύγε εσύ. So simple! Ο έρωτας βρίσκεται πλέον σε παρακμή... έχασε κάθε αίσθηση ιερότητας, σοβαρότητας, αναρχίας, ελαφρότητας και αυθεντικότητας. Έχουμε ξεχάσει πλέον να επενδύουμε πραγματικά στις σχέσεις που κάνουμε. Θες απο βαρεμάρα, θες απο φόβο, θες απο ανασφάλεια, κόμπλεξ, βιασύνη... πάντως σχεδόν κανείς δεν μπαίνει πλέον σ'αυτή τη διαδικασία. Γιατί ξέρεις ότι αν δε σου κάτσει κάτι όπως θέλεις... έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα σήμερον ημέρα... έχεις άπειρες επιλογές. Οι πεταλούδες στο στομάχι έχουν εξαφανιστεί... τα μάγουλά σου μένουν αδιάφορα στα δήθεν κοπλιμέντα που σου κάνουν (αν σου κάνουν!), κι αν τελικά δε σου κάτσει το (x) γκομενάκι... αδερφέ ...μη σκας... εκεί έξω κυκλοφορεί ολόκληρη θάλασσα απο θηλυκά... κάποιο θα τσιμπήσεις.

Οι εραστές του απόλυτου τίποτα...
Φοβόμαστε να μοιραστούμε, να δεθούμε, να αφεθούμε...
Χάνουμε το παιχνίδι χάνοντας την ουσία... μένουμε στην επιφάνεια και ξεχνάμε να απολαύσουμε μικρές στιγμές, μικρά πράγματα... και δε δίνουμε πλέον σημασία λόγω της σιγουριάς ότι, και να μην κάνεις κάτι τώρα θα βρεις σίγουρα κάποια άλλη στιγμή να το κάνεις (η καβάτζα που λέγαμε). Μένουμε στα "πρέπει" και στα "δεν πειράζει... δε βαριέσαι"... σίγουροι ότι υπάρχει και παρακάτω. Και οι στιγμές περνάνε... κι εμείς ξεχνάμε να τις ζήσουμε.

Πολύ μελό ε? Πολύ φιλοσοφία? Ε ναι... δεν είμαι και να φιλοσοφώ πρωϊνιάτικα (για την ακρίβεια δεν είμαι να φιλοσοφώ γενικότερα)... ίσως να φταίει (πάλι) η πανσέληνος και να μου βγήκε κάτι σε πιο "σαιξπηρικό" (..."to be....or not to be?"...)... απλά βλέπω να χάνεται η μαγεία για άλλη μια φορά και αναρωτιέμαι... θα συνεχίσω να πέφτω πάνω σε βάτραχους που θα τους φιλάω και δε θα γίνονται πρίγκηπες?...

Τι περιμένω από το νέο πρωθυπουργό...

Λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των επίσημων αποτελεσμάτων από το Υπουργείο Εσωτερικών, ένας σκοτεινός άνδρας πλησίασε το επιτελείο του Γιώργου Παπανδρέου. Ψιθύρισε δυο λόγια στο αυτί του Ραγκούση, κι αυτός τον άφησε να περάσει. Κρατώντας ένα φάκελο, πλησίασε το νέο πρωθυπουργό της Ελλάδας. "Κύριε Πρόεδρε", του είπε, "αυτό είναι για εσάς". Ο Παπανδρέου πήρε το φάκελο χαμογελαστός χωρίς να φαντάζεται το περιεχόμενό του. Ήταν μια επιστολή. Μια επιστολή που κάθε πρωθυπουργός λαμβάνει, λίγα λεπτά μετά την εκλογή του.

Να τι έγραφε:

"Αγαπητέ κύριε Πρωθυπουργέ

Είμαι ο Ελληνικός Λαός, που πριν από λίγο σας εξέλεξα πρωθυπουργό. Γνωριζόμαστε, δεν ξέρω αν με θυμάστε. Θα γνωριστούμε πολύ καλύτερα στη συνέχεια. Δεν είμαι σίγουρος ότι έκανα τη σωστή επιλογή γράφοντας αυτή την επιστολή στα Ελληνικά, anyway πρωθυπουργός είστε τώρα, θα βρείτε κάποιον να τη μεταφράσει στα αγγλικά ή στα greeklish, ό,τι προτιμάτε. Θερμά συγχαρητήρια για την εκλογή σας. Ξέρω ότι περιμένατε πολλά χρόνια για να φτάσετε σ' αυτό το σημείο, και νιώθετε τώρα έτοιμος να κυβερνήσετε και να αλλάξετε το σκηνικό και να σώσετε στην Ελλάδα. Σας γράφω αυτή την επιστολή για να σας εξηγήσω λίγο πώς έχουν τα πράγματα.

Δεν θα αλλάξετε τίποτα απολύτως.

Θα τα αφήσετε όλα ως έχουν.

Είστε, ασφαλώς, ενήμερος για το ότι δουλεύετε για μένα. Είστε ο υπηρέτης μου, τροπον τινά. My bitch. Αν κοιτάξετε ιστορικά τις κυβερνήσεις μετά τη μεταπολίτευση, όλες τους ήταν my bitches. Πέρα από κάποιες κραυγαλέες εξαιρέσεις (η είσοδος στην ΕΟΚ και στο ευρώ, ας πούμε), κατά τις οποίες οι bitches έκαναν του κεφαλιού τους, τα πράγματα έγιναν πάντα όπως τα ήθελα.

Πρέπει να καταλάβετε, και θα είμαι ξεκάθαρος σ' αυτό, ότι δεν με απασχολεί το μέλλον της "χώρας" ή της "οικονομίας". Δεν με ενδιαφέρουν τα μακροικονομικά δεδομένα και τι λέει ο Αλμούνιας. Στα παπάρια μου ο Αλμούνιας. Εγώ, ως Λαός, ψηφίζω αποκλειστικά με βάση το βραχυπρόθεσμο συμφέρον μου. Να βάλω την κόρη στο δημόσιο, να πάρω το Καγιέν, βενζίνα για το Καγιέν, εξοχικό και φουσκωτό, κι ας έχει δημόσιο χρέος, κι ας υπάρχει διαφθορά μεγαλύτερη απ' του Τζιμπουτί. Τι με νοιάζει εμένα; Δεν θέλω να ακούω για "δύσκολες επιλογές". Θέλω "Τσοβόλα δως τα όλα". Έτσι είμαι φτιαγμένος.

Και μάλιστα, ψηφίζω με βάση το συμφέρον του κάθε μέλους μου ξεχωριστά. Γιατί μπορεί να σας γράφω ως Λαός, αλλά μην κάνετε το λάθος να με θεωρήσετε ως κάτι ενιαίο. Δεν είμαι. Είμαι 10 εκατομμύρια κακομαθημένα ημιμαθή παιδάκια που είναι πεπεισμένα από τη μαμά τους ότι είναι τα καλύτερα και τα εξυπνότερα στον κόσμο. Στην πρώτη στραβή οι μισοί θα φύγουν στο εξωτερικό, και οι μισοί των άλλων μισών θα γίνουν δωσίλογοι των Τούρκων/Γερμανών/Εξωγήινων καταχτητών. Είμαι ένα ετερόκλητο μείγμα από δειλούς και φωνακλάδες ξερόλες. Και ως τέτοιο, είμαι πανίσχυρο.

Είμαι πανίσχυρος.

Είσαι υπό τον πλήρη μου έλεγχο. Γι' αυτό θα κάνεις ό,τι σου λέω, or else.

Τις επόμενες ημέρες θα σε αφήσω να βολευτείς στο ωραίο το μέγαρο που σου 'χω, να διαλέξεις τους ανθρώπους σου, να κάνεις τα κουμάντα σου. Δεν θα σε ενοχλήσω απευθείας, αλλά πολύ σύντομα θα αρχίσω να επικοινωνώ με ανθρώπους στο κόμμα σου πολύ του χεριού μου, και θα αρχίσω να τους ζητάω χάρες. Πολλές χάρες. Εκατομμύρια χάρες. Από προτεραιότητα για νεφρό μέχρι μετάταξη για φαντάρους, κι από διορισμό στο Υπουργείο Πράσινης Ανάπτυξης μέχρι μεταγραφή από πανεπιστήμιο της Βουλγαρίας. Και οι χάρες θα μου γίνουν. Όπως γίνονταν πάντα. Ευτυχώς το κόμμα σου έχει πολλούς τέτοιους ανθρώπους, ένα μηχανισμό ολόκληρο που λειτουργούσε για δεκαετίες. Εσύ δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα. Κάνε το τζόγκινγκ σου, συνάντησε τους ξένους ηγέτες, τρίμαρε το μουστάκι, και μίλα για μεγαλεπίβολους στόχους και για Ίντερνετ. Εφόσον οι άνθρωποί σου κάνουν τις χάρες που πρέπει, μια χαρά θα τα πάμε.

Και μην ξεχνάς: Ο λόγος που σου δίνω σχεδόν απόλυτη εξουσία πάνω στα θέματα του κράτους, με την υποχρεωτική αυτοδυναμία κτλ, είναι ότι βαριέμαι να ασχοληθώ. Μην παίρνουν τα μυαλά σου αέρα.

I own you.

Θα τα λέμε

Φιλάκια

Ελληνικός Λαός"

(Πηγή: www.yupi.gr)

Reach for the stars... and you may at least hit the ceiling

Όταν θες κάτι πραγματικά όλο το σύμπαν συνομωτεί για να σε βοηθήσει να το πετύχεις... Εγώ πάλι γιατί νιώθω ότι το σύμπαν κάποιες φορές με ξεχνάει, όσο πολύ και να θέλω κάτι?
Οκ... μπορεί να είμαι ονειροπαρμένη ώρες ώρες - αυτό το παραδέχομαι - αλλά γενικότερα δε νομίζω ότι στοχεύω ή αποζητώ τρελά πράγματα. Άρα λοιπόν... γιατί το σύμπαν κωλύεται τόσο με την πάρτη μου?
Μη με παρεξηγείτε... δεν είναι ότι αρχίζω και σκέφτομαι πεσιμιστικά (ναι... ξεχειλίζω απο αισιοδοξία... αυτό να λέγεται) ...απλά είναι στιγμές που σε πιάνει το γαμώτο... όσο καλός κι αν είσαι, όσο πολύ και να προσπαθείς γι'αυτό το κάτι που σου τρώει το μυαλό, τα πράγματα συνήθως μένουν όπως έχουν (για να μην πω πέρνουν την κατρακύλα και ακουστώ υπερβολική). Ξεκινάς κάτι... πρώτο εμπόδιο... σηκώνεσαι... συνεχίζεις... δεύτερο εμπόδιο... πάλι απ'την αρχή... τρίτο εμπόδιο... δε γαμ**ται... πάμε πάλι... τέταρτο εμπόδιο... πέμπτο... έκτο... το ίδιο σκηνικό με όλα τα εμπόδια... και για το finish-line ...ναι, έχεις ακόμα δρόμο. Καλά.. ναι, ξέρω... κανείς δεν είπε ότι θα είναι εύκολο. Την τρως την πα**ρα πολλές φορές.
Απλά όλες αυτές οι φιλοσοφίες με το σύμπαν δημόσια υπηρεσία κατάντησαν μου φαίνεται... βγάζεις χαρτάκι προτεραιότητας και περιμένεις... κι εγώ απ'οτι φαίνεται έπεσα σε περίοδο αιχμής και το νουμεράκι μου ακόμα αργεί. Όπως και να έχει είναι κουραστικό... κυρίως γιατί στην αναμονή παίζεται το ίδιο έργο και έχω βαρεθεί τις επαναλήψεις.
Λέτε όντως η Πατέρα να έχει δίκιο για τη θέση των πλανητών και να έχει μαλλιάσει η γλώσσα της να λέει και να ξαναλέει να προσέχουμε τι γίνεται "στο παρασκήνιο"? ...Σε αυτή την περίπτωση πρέπει επειγόντως να επανεξετάσω το ενδεχόμενο αν έχω ανάδρομο Ερμή, σελήνη στον Κρόνο ή σύμπλεγμα στον Πλούτωνα. Άτιμο πλανητικό σύστημα.

There's no place like home...

Επιτέλους Θεσσαλονίκη... επαναπατρισμός και επιστροφή στις παλιές καλές κακές συνήθειες!
Ρολόι πλέον δεν λειτουργεί απο την ώρα που πάτησα το πόδι μου πατρίδα, η λέξη ξυπνητήρι έχει φυσικά διαγραφεί απο το λεξιλόγιο, (η απόλυτη γαϊδούρα που κοιμάται όλη μέρα...λες και οι ύπνοι που έριχνα στο Manchester δε μου έφταναν!), το Haig έγινε και πάλι ο καλύτερος μου φίλος και στο τσάι με λεμόνι έχει πέσει οριστικό delete!(εεε...αηδία κατάντησε!)Φραπεδάκι στο μπαλκόνι, τα πόδια αραχτά στο τραπέζι (κι ας μάλλιασε η γλώσσα της μαμάς για καλούς τρόπους!), ο Χοντρός να λιάζεται και να με παρασύρει με το χαμηλών decibel ρυθμικό ροχαλητό του (σίγουρα τα ζώα τη μισή τους ζωή κοιμούνται... άγχος μηδέν!) κι εγώ να κατεβάζω μεγάλες απολαυστικές γουλιές με το ροζ μου καλαμάκι έχοντας για θέα την πολύχρωμη μπουγάδα της κυρα-Λίτσας απο απέναντι... κάποια πράγματα είναι σταθερές αξίες και δεν αλλάζουν!
Ο καιρός μπορεί να μη μου κάνει τη χάρη για λίγο ήλιο και ζεστούλα (ναι...ναι... ξέρω... ήρθα απο την Αγγλία και σας έφερα όλη τη βρόχα! ...χαμένοι όλοι σας!)... αλλά παρόλαυτα δεν πτοούμαι και συνεχίζω τις κωλοτούμπες μου ακάθεκτη... η τρέλα πάει σύννεφο... και το μόνο που μου λείπει είναι τα κόκκινα μου παπουτσάκια... να τα χτυπήσω χαρωπά και να πω... "There's no place like home..."
Επιτέλους Θεσσαλονίκη...... έρωτας!

If you're happy and you know it...

H καλή μέρα λένε απο το πρωί φαίνεται... και η δικιά μου δε θα μπορούσε να είναι καλύτερη! Και για να ακριβολογώ...η μέρα ξεκίνησε τόσο καλά που σχεδόν μπορώ να εγγυηθώ ότι και όλη αυτή η βδομάδα θα είναι σούπερ! ΦΑΜΠΙΟΥΛΑΣ!!!
Μπορεί να φταίει το όνειρο που είδα και ξύπνησα χαρωπή χαρωπή (...σε λεπτομέρειες δε θα μπω...αλλά σίγουρα το Hollywood θα χεζόταν στο τάλιρο αν το έκανε ταινία!)...μπορεί να είναι λόγω του φα-ντα-στι-κού καιρού στο Manchester (ναι, ναι...μιλάμε για λιακάδα ΚΑΙ τουλάχιστον 20 βαθμούς κελσίου... by the way, να θυμηθώ να ακολουθήσω τα βρετανικά έθιμα σε τέτοιες περιπτώσεις και να πάω να κυλιστώ στα γρασίδια όσο ακόμα προλαβαίνω!) ..ή το γεγονός ότι με κουτσούλησε περιστέρι πρωί πρωί (...δεν καταλαβαίνω προς τι ο γέλωτας... κι'αυτό τύχη είναι!) ...όμως όχι... ούτε το α, ούτε το β, ούτε το γ είναι ο λόγος για τον οποίο το χαμογελό μου έχει μόνιμα πλέον σκαλώσει μέχρι τα αυτιά μου (αν κι εδώ που τα λέμε...την πρώτη περίπτωση ίσως και να πρέπει να την ξανασκεφτώ... είναι και μία καλή δικαιολογία να πεταχτώ κι ένα ταξιδάκι μέχρι το Hollywood!) Ο λόγος λοιπόν για τον οποίο απο το πρωί έχω τραγουδήσει το "χαρωπά τα 2 μου χέρια τα χτυπώ" 97435290 φορές και σφυρίζω ανέμελα και χαρωπά είναι πολύ απλά το γεγονός ότι επιτέλους έχω επίσημη ημερομηνία επαναπατρισμού! ΧΑ! Ω ναι... ο καιρός έφτασε... "κάντε υπομονήηηη κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανόοος!". Λα λα λα λα και πάλι λααα!
Οι γνωστοί άγνωστοι, το καλό που τους θέλω να ετοιμάζουν διαδικασίες υποδοχής! (βλ. κόκκινα χαλιά... τα γνωστά, τα γνωστά...ξέρουν αυτοί!) Κοντός ψαλμός αλληλούια, το Αννάκι θα είναι σύντομα κοντά σας!
Θεσσαλονίκη... σου'ρχομαι!!! woohoooo!!! :) :)
...I am happy and I know it!!!... << (το soundtrack της ημέρας!)

Φεύγω...
Πάω για κωλοτούμπες! :) :)

Treat yourself...

Μισό κιλό παγωτό... επί δύο... = ένα κιλό παγωτό. Τόσο έφαγα η γουρούνα! Μέσα σε ένα απόγευμα κιόλας... τρομάρα μου!
Αλλά δε φταίει κανένας άλλος...εγώ φταίω που πάω και παίρνω κάθε φορά ότι βλακεία βρω μπροστά μου στο σούπερ-μάρκετ, φυσικά πάντα με προτίμηση στο junk food και στην κατηγορία γλυκά! Θες είναι μπισκότα, θες είναι σοκολάτες, θες είναι ζαχαρωτά, επιδόρπια, παγωτά... με πιάνει η καταναλωτική μου μανία και μόνο που τα σκέφτομαι! Αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός ότι κουβάλησα σπίτι 3 κιλά παγωτό σήμερα! Ναιαιαι....τρία, τρία! Το ένα κιλό ήταν για σήμερα... αλλά αύριο... μεθαύριο? Τι θα έχω?? Να μην έχω κάτι να γλυκαθώ τις επόμενες μέρες? Εδώ κολλάει αυτό που λένε "των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν"! Γι'αυτό κι εγώ προνόησα! ;) Και φυσικά έχουμε και ποικιλία για να μη βαρεθώ να τρώω το ίδιο συνέχεια! Το σημερινό σαβούριασμα περιελάμβανε "White Chocolate and Strawberry"... ενώ σειρά έχουν ...(έχουμε και λέμε...): "Belgian Chocolate with Chocolate crisps", "Chocolate Chip Cookie Dough", "Vanilla Caramel Fudge" και... (καλα για τελευταίο άφησα το καλύτερο!...) ... "Berry Berry Extraordinary"!!! (το όνομα και μόνο τα λέει όλα!) :)
Και αν και μετά απο το 1 κιλό που κατέβασα σαν το βόδι έχω σκάσει...τολμώ να πω ότι και μόνο στην ιδέα ότι στο ψυγείο έχω άλλα 2 κιλά που με περιμένουν... κολάζομαι!!! Αααα... όλα κι όλα ...αλλά άμα είχες τέτοια παγωτά μπροστά σου... ούτε εσύ θα έλεγες όχι! Βέβαια... κάθομαι και αναρωτιέμαι... λες με τόσο παγωτό να παχύνω? Να γίνω σα σαμπρέλα?? Να βλέπω τα μπούτια μου και να μη μπορώ να τα ξεχωρίσω??? Μπααααα... που τέτοια τύχη... (ο νοών...νοείτο...) Προς το παρόν μόνο τα λεφτά μου σκορπάω... αλλά άμα κάθε φορά που σκορπούσα τα λεφτά μου έπαιρνα και τέτοια γλύκα... χαλάλι και τα τρία, και τα πέντε ...και τα δεκαπέντε κιλά παγωτό! Κι ας γίνω σα το βόδι! :)
Άντε τώρα μόνο να χωνέψουμε.....

Υ.Γ: ...ναι... το γλυκό δεν πέτυχε τις προάλλες... καλά την ψιλιάστηκες! Δε μου έδεσε η μαρμελάδα... πφφ!

Strawberry fields forever...

Σε όποιον αρέσουν οι φράουλες ....να σηκώσει το χέρι του! (...ΤΙ? ΔΕΝ το σήκωσες?!?...απα πααα!)
Δεν ξέρω αν φταίει το τραγούδι των Beatles που άκουγα, ο καινούριος γείτονας με το προκλητικά μεγάλο μπωλ παγωτό του (οικογενειακή συσκευασία πήρε, είμαι σίγουρη! το γουρούνι!...), ή το γεγονός ότι μπήκε ο Αύγουστος (ανάθεμα βασικά γιατί ακόμα τίποτα δεν κατάλαβα!) ...αλλά με έπιασε φοβερή λιγούρα για φράουλες! Ήδη μου τρέχουν τα σάλια καθώς φαντάζομαι ζελέ φράουλας, μους φράουλας, σορμπέ φράουλας, τούρτα με φράουλες, κρέπες με φράουλες, cheesecake με φράουλες, μιλφέιγ με φράουλες, φράουλες βουτηγμένες σε σοκολάτα...ω ναι...η λίστα μου θα μπορούσε να συνεχίζεται επ'άπειρον! Είμαι σίγουρη ότι θα μπορούσα να σκεφτώ ένα διαφορετικό γλυκό για κάθε μέρα του μήνα! Ακόμα και ο Μαμαλάκης μου ήρθε στο μυαλό κι εκείνο το απόγευμα που καθόμουνα με τον Χοντρό αγκαλιά και παρακολουθούσα πώς έφτιαχνε γλυκό του κουταλιού φράουλα! mmm...Yummy!
Πάντως η Αγγλία έχει τελικά κάτι που λατρεύω...τον Jamie Oliver! :) Και καθώς η επιθυμία μου για γλυκό φράουλα έχει χτυπήσει κόκκινα....ανατρέχω σε video-συνταγές του αγαπημένου σεφ για να βρω κάτι ενναλακτικό να ικανοποιήσω την λιγούρα μου (εε...ναι...δε συμβιβάζομαι με ένα κεσεδάκι απο την λαϊκή...είμαι λίγο απαιτητική!). Τελικά καταλήγω...."Rice Pudding and Strawberry Jam"! Εύκολο, γρήγορο (έτσι υποστηρίζει ο Jamie δηλαδή)...και σίγουρα πεντανόστιμο! (ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται! ...Πραγματικά πάντως, το να βλέπεις τον J.O να μαγειρεύει είναι σα να βλέπεις τσόντα με φαγήτό! Food Porn!) :) Αποφασίζω λοιπόν να δοκιμάσω την τύχη μου (ναι, ο δαιμόνιος σεφ που βρίσκεται -βαθιά- μέσα μου επιτέλους βγαίνει στην επιφάνεια!) και να προκαλέσω τον εαυτό μου φτιάχνοντάς το (οκ... η προσπάθεια μετράει!). Εεε....κι άμα δε μου βγει... δε θα κάτσω να σκάσω!...
Θα κλεψω κανά γιαύρτι φράουλα απο την γειτόνισσα! ;)

Rice Pudding and Strawberry Jam video-recipe *Enjoy!*

"Savvas....cafeee!"

8ώρα και η μόνη αίσθηση που νιώθω να λειτουργεί κανονικά είναι αυτή της όσφρησης κι αυτό λόγω του ζεστού καφέ που έχω δίπλα μου, στον οποίο έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου για ένα καλύτερο ξύπνημα. Αρχίζω βέβαια και αμφιβάλλω για τις μαγικές ιδιότητες της καφείνης να σε ξυπνάει μιας και το μάτι μου μετα βίας έχει ανοίξει! Για ακόμα μια φορά ο καιρός δε με βοηθάει... τι κι αν μπήκε ο Αύγουστος, η μέρα είναι μουντή και άχαρη... πραγματικά αυτή η χώρα σπάνια βλέπει ήλιο και πλέον δεν απορώ γιατί όλοι μου φαίνονται μίζεροι... no sun... no fun!

Για σήμερα λοιπόν, απαρνιέμαι το πρωινό χουζούρεμα που τόσο λατρεύω, αφιερώνω μόνο ένα βιαστικό 10λεπτο στον καφέ μου και όχι ώρες ολόκληρες (α λα ελληνικά!) όπως του αξίζει, διαβεβαιώνω τον εαυτό μου ότι και σήμερα θα είναι μία υπέροχη μέρα... και... στρώνομαι στη δουλειά. ...Προσπαθώ τουλάχιστον... Βέβαια, όσο κι αν κοιτάω και ξανακοιτάω τη στοίβα απο τα βιβλία μπροστά μου, ξέρω ότι στο επόμενο λεπτό δεν πρόκειται να αποκτήσω καμία υπερδύναμη που θα με βοηθήσει να τα εξαφανίσω και στη συνέχεια να διακτινιστώ στη Χαβάη... οπότε το παίρνω απόφαση (...ναι, εδώ είναι το σημείο όπου ξεφυσάω με βαριά καρδιά!), πίνω λίγο καφέ ακόμα ελπίζοντας ότι αυτή η γουλιά θα με ξυπνήσει (κανά κουλουράκι δεν έχω ρε γα****, να βουτήξω...), ξαναξεφυσάω... διώχνω το άγχος μου ...και αρχίζω... γιατί έχω καμιά 10000 λέξεις ακόμα και δε βλέπω να τελειώνω.
Τέλεια... μια χαρά ξεκινήσαμε κι αυτόν τον μήνα... για να δούμε...
Ελπίζω μόνο αυτή τη βδομάδα να μην έχω ανάδρομο Ερμή.
Δε θα το αντέξω!

Smells like rain today.....

Αυτό ήταν.....θα μουχλιάσω εδώ τελικά....είναι επίσημο....σε αυτή τη χώρα δε σταματάει ποτέ να βρέχει! Και να πεις ότι δεν ήμουν ενημερωμένη? Στη χώρα που πάντα ήθελα να έρθω και είχα ξεσηκώσει κάθε ταξιδιωτικό κατάλογο, είχα ήδη επισκεφτεί στο παρελθόν και είχα ρωτήσει και ξαναρωτήσει κάθε γνωστό που έμεινε σε κάποια πόλη της....φυσικά και ήμουν ενημερωμένη! Συγκεκριμένα για το Manchester μου το είχαν πει ξεκάθαρα...το καλοκαίρι κρατάει όλο κι όλο 10 μέρες. Καλά ναι...όπως χασκογελάτε και δεν το πιστεύετε τώρα εσείς, έτσι έκανα κι εγώ...μόνο που εγώ συνέχιζα να μη το πιστεύω ακόμα κι όταν μετακόμισα επίσημα. Και ορίστε τώρα, που τέλη Ιουλίου, αναθεματίζω που η χειμερινή μου γκαρνταρόμπα είναι στο πιο άκυρο γεωγραφικό σημείο, που η ντουλάπα μου εξυπηρετεί μόνο αν αποφασίσω να πάω διακοπές στη Βενεζουέλα (...αλλά αυτό είναι άλλος καημός τώρα...) και που ενώ η παρέα μου κάθεται σε κάποια κυριλάτη καφετέρια της Θεσσαλονίκης (...για μεγαλύτερο και δραματικότερο εφέ, βάλτε την με θέα τη θάλλασα...) και αράζουνε στη ζέστη και στον ήλιο καθώς τα freddo τους γίνονται νερό...εγώ κάθομαι στο δωματιό μου και παρακολουθώ απο το παράθυρο μου τη βροχή πίνοντας ζεστό πράσινο τσάι με μέλι...
Γέλασε κανείς? Ναι, ζεστό είναι το τσάι! Και πράσινο, Και με μέλι! Με τέτοιο κρύο περίμενε κανείς να πίνω κανά Lipton Ice Tea Ροδάκινο? Ή κανά Mojito σε trendy beach bar της Χαλκιδικής? Ναι...ναι....αυτά.....last year my friends! Laaast year! Φέτος το καλοκαίρι μου προβλέπεται κρύο...άντε ας πούμε δροσερό για να μην είμαι και πολύ για λύπηση, αν και άμα έβλεπε κανείς πόσα φλυτζάνια τσάι πλένω κάθε μέρα μάλλον θα με λυπόταν...αλλά τέλοσπάντων...
Προς το παρόν συνεχίζω να μην χρησιμοποιώ πιστολάκι (δώρον άδωρον με τις βροχές και την υγρασία εδώ πέρα...), συμβιβάζομαι για άλλη μια φορά με την ιδέα της ζούγκλας που κουβαλάω για μαλλιά (...ναι εκείνη η χαριτωμένη διαφήμιση απο εμένα εμπνεύστηκε!) και συνεχίζω να πίνω 'the usual'...πράσινο τσάι με μέλι και λεμόνι (καλά ε? τελείως british style ετσι?)....α ναι...και φυσικά συνεχίζω με την πτυχιακή, που η ρημάδα, αρχή έχει και τέλος δεν έχει!
Να την τελειώσω και μετά....όχι μόνο βουτιές θα κάνω...στην Αυστραλία θα πάω που Ιανουάριο κάνουν Χριστούγεννα με μπικίνι! woohoooo!!! :) :)