Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Have love...will travel...


7:00 ώρα και απλώνω το χέρι να κλείσω το ξυπνητήρι που κουδουνάει σαν τρελό. Είναι απο τις λίγες φορές που δεν αναθεματίζω ως συνήθως γιατί αυτή τη φορά το σενάριο της ημέρας έχει διαφορετική εξέλιξη. Σήμερα έχει εκδρομή! Πετάγομαι απο το κρεβάτι λες και είμαι πάλι 10 χρονών γεμάτη ενθουσιασμό, παρόλο που η τσίμπλα στο μάτι δεν έχει ακόμα ξεκολλήσει. Σηκώνομαι.... που ώρα για πρωινό, πετάω δυο ρούχα και τρέχω για σταθμό. Στο δρόμο ρίχνω έναν ακόμα γρήγορο ύπνο στο μετρό, έτσι για να μη λέω ότι μου λείπει ύπνος.

Φτάνω 15 λεπτά πριν φύγει το τραίνο... "Plenty of time miss", μου λέει ο σταθμάρχης και με βάζει στην ουρά να περιμένω. Αρχίζω και χτυπάω το πόδι μου με μανία και τον κοιτάω με ύφος πολύ δολοφονικό.... ταπ ταπ ταπ... θες ανυπομονησία, έλλειψη καφέ... το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να ανέβω στο τραίνο να φύγω.

8:36... φύγαμε! Κάθομαι στη θεσάρα μου δίπλα στο παράθυρο κι απολαμβάνω θέα απο τις λίγες που μπορείς να πετύχεις. Απίστευτο πράσινο... κλασσικά αγγλικά σπιτάκια εδώ κι εκεί, να λιγοστεύουν όλο και πιο πολύ καθώς αφήνεις το Λονδίνο και βγαίνεις επαρχία... και φάρμες. Πολλές φάρμες! Πολλές όμως!
"Tea or coffee miss?", με ρωτάνε. Ε ρε χλίδες, σκέφτομαι. Νιώθω πολύ vip καθώς δίνω παραγγελία... "Decaf black americano and a croissant please, thank you". E ρε και το αγγλικό να λαλάει!

Η μία ώρα της διάρκειας του ταξιδιού ούτε που κατάλαβα πως πέρασε... είμαι στο σταθμό και παίρνω μια βαθιά ανάσα να μυρίσω τον αέρα. Brighton... έφτασα. 'Ωρα για εξερεύνηση. Φωτογράφος μπορεί να μην είμαι, μηχανές και συμμαζεύεται μπορεί να μην έχω... αλλά με ότι έχω κάνω ότι μπορώ.


Το Brighton είναι πανέμορφο. Λες και έχει βγει απο ταινία. Ειδικά η αποβάθρα του. Εκτός απο την παραλία... που απλώνεται για χιλιόμετρα... έχει χίλια δυο μικρά μαγαζάκια το ένα δίπλα στο άλλο... κλασσικό παραθαλάσσιο τουριστικό μέρος. Ο αέρας μυρίζει θάλασσα κι έχω ένα χαμόγελο ως τα αυτιά... πότε ήταν η τελευταία φορά που μύρισα θάλασσα? Μιλάει κι ο ξενιτεμένος με το παράπονο... είδες?

Περπατάω και το soundtrack μου είναι μια τοπική μπάντα... έχουν βγάλει drums, πλήκτρα πάνω στα βότσαλα και κοπανιούνται με μια ενέργεια απίστευτη τραγουδώντας Franz Ferdinand. Λίγο παρακάτω καρουζελ, τρενάκια, κούνιες.... το Brighton ένα μικρό λούνα παρκ. Και μου'χει λείψει το μαλλί της γριάς.

Μία λέξη... μαγεία.




1 σχόλιο:

Ioanna είπε...

Πανέμορφο είναι το Brighton!...
Εκεί υπάρχει και ένα ξενοδοχείο, το πιο παλιό της περιοχής με μεγάλη ιστορία...λέγεται "Grand Otel"...

Μία πανέμορφη πόλη να ζεις νομίζω...

Bye Annie! :)